Anna 11 weken, heeft twee broers van 6 en 4 jaar.
Vijf dagen geleden zijn we begonnen met het inbakeren van Anna. Ik kan nu al zeggen dat de rust is teruggekeerd in ons gezin. We zijn als het ware opnieuw begonnen met ons kind. Dit is een succesverhaal dat begint met twee doeken en wat veiligheidsspelden.

Waarom zijn we met inbakeren begonnen?
In een paar woorden is dat moeilijk samen te vatten. Ik zal daarom eerst vertellen hoe de dagen er voor het inbakeren uit zagen en dan onze nieuwe tijd met Anna na het inbakeren. Daarna volgt nog een slotwoord over mijn beleving ten aanzien van het inbakeren.
Als Anna drie weken oud is begint ze wat vaker te huilen tussen de voedingen in. Heeft ze last van darmkrampjes? Ik draag haar mee in de draagzak. Dan slaapt ze goed door en kan ik mijn dagelijkse bezigheden voortzetten. Zodra Anna "los" ligt wordt ze elke keer weer snel wakker en begint te huilen. Na een beetje borstvoeding mag ze weer in bed of in de kinderwagenbak (dan kan ik haar wiegen). Zelf in slaap komen lukt nauwelijks. Dus draag of voed ik haar in slaap om haar vervolgens terug te leggen. Maar dan is ze meteen weer wakker of begint na een kwartier weer te huilen. En dan kan het hele ritueel opnieuw beginnen. Eerst denk ik nog dat het een regeldag is, bekend bij borstvoeding. Maar weldra lijkt elke dag een regeldag!
De eerste tijd wilde ze nog wel in de box naar de mobiel kijken of met haar handjes spelen. Al gauw wordt ze steeds onrustiger. Ze schrikt van haar eigen ongecontroleerde (over)actieve bewegingen. Haar armen en benen slaan dan wijd uiteen gevolgd door huilen. De nachten heb ik Anna gezellig naast me in bed en dat gaat goed. Totdat de ongecontroleerde bewegingen ook 's nachts steeds vaker optreden. We worden er beiden wakker van. Dan geef ik haar even de borst, even slapen, wakker worden, enzovoorts. Door deze onrust raken we zo langzamerhand beiden uitgeput. De voedingen verlopen rommelig, omdat ze vaak een beetje drinkt en meer aan het happen is dan echt goed en rustig drinken.

Gouden tip
Dan krijg ik de gouden tip van mijn vriendin om de brochure te bestellen. Die komt precies op het goede moment binnen. De eerste keren is het inbakeren op zich een hele klus. Ik nog zo onhandig, de weerstand van Anna en ook lichtelijk mijn weerstand om je eigen (krijsende) kind zo stevig in te pakken. MAAR…zie daar, het resultaat is verbluffend. We zijn weer helemaal op schema. Mijn ervaring is dat je heel consequent moet zijn in je handelen. Na het slapen even voeden, uurtje op inclusief de voeding of soms nog minder en dan weer inpakken. Zo gaat Anna de eerste dagen drie keer per dag twee uur in de doeken. Anna kan nu zelf in slaap komen in haar eigen bed.
Natuurlijk heeft ze de eerste keren vreselijk gehuild soms echt een half uur voluit, dan zakt ze af en valt tijdens een huil in slaap. Yes! Dit is al een hele overwinning. Soms wordt Anna na een kwartiertje slapen toch wakker. Dan krijgt ze, ingebakerd, een paar slokjes borstvoeding en vervolgens leg ik haar resoluut(!) terug in bed. Verbaasd zie ik hoe ze dan toch weer in slaap valt en, zoals vandaag, twee uur achter elkaar slaapt. Nu ik weet dat ze inderdaad in slaap valt na het huilen is het minder moeilijk om haar te laten huilen.
Spelen in de box gaat nu gewoon goed, rustige bewegingen, handjes in het midden, gericht bezig. Na een uurtje wakker zijn (inclusief de voeding) geeft ze zelf aan door wat te mopperen dat het nu genoeg is en gaan de doeken weer om haar heen. Haar armpjes zijn nu ontspannen, ik kan ze heel gemakkelijk gestrekt naast haar lichaam leggen, of ze ligt zelf al klaar. Hoe snel dat went, het is echt niet te geloven.
Nu we allebei meer ontspannen zijn en uitgerust verlopen de voedingen beter. Anna drinkt tien of vijftien minuten aan de borst, boertje laten en klaar. De nachten ligt Anna in haar eigen bedje en ze heeft nog maar één nachtvoeding nodig.
Wat een doorbraak in ons ritme en manier van omgaan met elkaar. De begrenzing heb ik verder doorgevoerd dan alleen het inbakeren. Zo is de box ontruimd van overtollig speelgoed, is het bed alleen om te slapen en vermijden we teveel prikkels in de vorm van beeld, geluid en uitstapjes. Ik bied nu een strak schema en Anna vaart er wel bij. Ze lacht veel en ziet er heel ontspannen uit. Verder blijkt dat ik nu haar armpjes wel mag aanraken bij het masseren, iets dat voor het inbakeren niet ging. Ze hield haar armpjes stijf tegen zich aan met gebalde vuisten; zodra ik haar armpje beet pakte begon ze geïrriteerd te kijken gevolgd door huilen. Nu strekt ze haar arm naar me uit met open handen.
Kortom het is weer gezellig bij ons in huis, we eten weer rustig, slapen weer goed.
Het is gewoon moeilijk te geloven dat alles nu zo goed gaat sinds we zijn begonnen met het inbakeren van Anna. Ik kan nu weer een spelletje doen met de jongens. Het is grappig om te zien hoe die twee de vrij gekomen tijd direct in beslag nemen. Een teken dat het voor hen hard nodig is dat er regelmaat is. Nu is het leuk als Anna wakker is, ze reageert heel gezellig op haar broers als zij contact met haar zoeken.

Slotwoord
De eerste dagen voelt het heel vreemd aan dat Anna niet de hele dag aan mij hangt of de nachten tegen me aan ligt. Een beetje leeg. Ze is nu los van mij en ik van haar.
De dag dat ik begon met inbakeren kreeg ik als het ware weer "de macht" in handen om grenzen aan te geven. Omdat macht toch een negatieve lading heeft, heb ik soms nog gemengde gevoelens.
Ik ben nu degene die bepaalt waar de grens ligt en dat vraagt een grote ommekeer in het benaderen van je kind.
Dit is tenslotte de tijd van flexibiliteit, alles geven naar de behoefte van je kind. Het grote nadeel daarvan is dat je als moeder de behoefte van je kind niet meer kan onderscheiden. De dagen zijn veel te chaotisch om nog duidelijk onderscheid te kunnen maken in wat je kind op welk tijdstip nodig heeft.
Toch heb ik door stug volhouden een hele sprong vooruit gemaakt, voor alle partijen. Zoals het nu bij ons gaat, ja daar teken ik voor. En dat kreeg ik niet gedaan zonder inbakeren.
Misschien ten overvloede, maar ... inbakeren brengt rust!!

Teun
Vanaf de eerste dag van inbakeren is Teun ontspannen, hij zit duidelijk lekkerder in z’n vel. Hij heeft nauwelijks nog darmkrampjes. Hij lacht veel vaker en kan nu ook rustig zijn als hij wakker is. Hij kan nu ook genieten als hij geknuffeld wordt (daar was hij voorheen te onrustig voor, waardoor het soms voelde alsof hij mij afstootte – heel erg vond ik dat.)
Ikzelf ben veel ontspannener geworden en kan veel meer genieten van mijn kind en ik voel dat dat wederzijds is. Voorheen had ik het gevoel dat Teun niet graag geknuffeld werd (was hij te onrustig voor), nu vindt hij het heel fijn. Toen hij steeds onrustiger werd, werd ik steeds ongeruster, waardoor ik steeds krampachtiger met hem omging.
Door het inbakeren heeft mijn zoon rust gekregen en ritme, waardoor hij een totaal ander kind is geworden dat openstaat voor contact met ons en de buitenwereld. Als ik dit eerder had geweten, waren de eerste weken van zijn leven mogelijk veel fijner geweest.

Eva, 4 weken
Eva huilde wel vijftien uur per etmaal. Er is veel onrust, ze kan niet in slaap komen en maakt zichzelf ook snel weer wakker. Ze heeft veel last van krampjes.
Na de eerste keer inbakeren viel ze direct in slaap. Na een week sliep ze in de nacht al zeven uur achter elkaar. Ze is nu veel rustiger en kan nu aangeven wanneer ze moe is. Als ze wakker is ligt ze tevreden rond te kijken. Ik leer nu zelf ook rustiger op haar te reageren en maak me niet meer zo snel zorgen. Ze huilt nu alles bij elkaar niet meer dan een uur per dag.

Diede, 4 maanden
Na onze zomervacantie is de maat vol. Diede is vier maanden, we hebben allebei rugklachten, dus rondlopen is er gewoon niet meer bij. Ook zijn we moe en hebben wel in de gaten dat we Diede door met haar rond te lopen ongewild een verkeerde manier van slapen aan leren. Het niet kunnen inslapen is haar grootste probleem.
De eerste keer ingebakerd slaapt ze na vijf minuten en slaapt bijna twee uur door. We bleven wel naast haar zitten tot ze sliep zodat ze nog wel op onze pink kon zuigen. We vonden namelijk dat je niet ineens kan zeggen: 'nou doe je het maar zelf'. We gingen steeds kijken omdat we niet wisten wat ons overkwam.
Te vroeg afbouwen
Na drie weken deden we de doeken los als ze sliep. We vonden het nogal sneu dat ze niet bij haar popjes kon en ook niet haar handjes onder haar hoofd kon leggen want zo sliep ze zo graag. Binnen twee weken, we bakerden haar helemaal niet meer in want het ging zo goed, ging het weer helemaal mis. We waren te vroeg gestopt. Meteen de eerste keer dat we haar weer inbakerden sliep ze weer goed.
We merken dat Diede haar dag veel beter aankan. Ze is vrolijk en eet en drinkt rustig en goed.
Nu nog op eigen kracht in slaap leren vallen! Waar we nu nog hard aan moeten werken is het zelf in slaap leren vallen zonder pink.